“Yaşamak için, mücadele şarttır.” Mustafa Kemal Atatürk
Bazı ağaçlar vardır, güçlü kökleriyle toprağa sıkı sıkıya tutunan. Yıllara meydan okurlar, tüm doğal afetlere karşı dik dururlar. Ne kasırgalar, ne yağmurlar görmüşlerdir. Toprak altından kaymaya çalışmış ama yine de nesiller boyu ayakta kalmayı başarmıştır. Sonra bir gün böcek istilasına uğrar ve kabukları aşınmaya başlar. Kısa sürede direncini yitirir ve devrilir. İşte yaşantımız da böyledir. Ne kadar sağlam bir duruşumuz olursa olsun önemli olan duygularımızı kontrol altına alabilmektir. İçimizde barındırdığımız pişmanlıklar, birikmiş üzüntüler ya da geçmişe saplanıp kalmak ağaç kabuğunu kemiren böcekler gibidir ve farkına varmadan bizi tüketirler. Kendi kendimize verdiğimiz savaşta başarısızlığa işte bu şekilde uğrarız.
Mücadele sözlük anlamına göre, birbirlerine isteklerini kabul ettirmek için iki taraf arasında yapılan zorlu çaba, savaş. Bir diğer tanımıyla, herhangi bir amaca erişmek, bir kuvvete karşı koyabilmek için bir kişi veya topluluğun güçlü, sürekli çabası. (TDK) Bu tanımlara baktığımızda, sanki hayatlarımız hep bir mücadele üzerine kurulu gibi. Dayatmacı zihniyete karşı mücadele, haklarımızı korumak adına verdiğimiz mücadele, hastalıklara karşı mücadele, korsanla mücadele, şu günlerde tarımsal mücadele… Liste uzayıp sonsuza kadar devam edebilir. Mücadele etmek ortak tavrımız ki hayatta kalmak için mücadele etmek zorundayız. En büyük mücadeleyi ise kendimizle veriyoruz. Kendimizle sürekli bir savaş içerisindeyiz. Soru şu: Nasıl kazanacağız?
“Zafer, ‘zafer benimdir’ diyebilenindir.” Mustafa Kemal Atatürk
İçimize attığımız ufak tefek sorunlar gün gelir kocaman bir dağ olur. Duygularımızı paylaşmamız lazım. Konuşmamız, iletişim kurmamız lazım. “O iş hiç öyle değilmiş meğer” dediğimiz çok şey var:)
Sahip olduklarımıza bir bakalım. Ne istemiştik, hayat bize ne sundu? Elimizdekiler bizi mutlu ediyor mu? “Ne iş yapıyorsun?” sorusunun cevabı para kazanma yöntemin olduğu sürece sevmediğimiz işleri yapmaya devam edeceğiz. İzlediğim bir filmde şu replik beni çok etkilemişti: “Hayallerinden vazgeçmen için aldığın ilk maaşın ne kadardı?” (Up In The Air) Hala kendimize mutlu bir son yazabiliriz, denemeye değmez mi?
Herkesin kendi içinde bir savaşı olduğunu unutmamak gerekir. Bu yolda hiçbirimiz yalnız değiliz. Hayaller, istekler çok farklı da olsa ortak bir hedef var. O da mutlu olmak.
Mücadelemiz devam ettikçe kendimizi keşfetmeye, her hamlede biraz daha özgürleşmeye başlayacağız. Problemlerimizin üzerine çizik attıkça kendimize duyduğumuz güven artacak. “Keşke”lerimiz “iyi ki”lere dönüşecek ve yaşadıklarımızla gurur duyacağız. İnsan olmanın doğasında mücadele vardır. Nefes aldığımız sürece mücadelemiz devam edecektir.